Tiger Competitie 2019
De Tiger Competitie (TC) is afgerond. Jan-Daan heeft halverwege een mooie sfeerimpressie geschreven en het eindverslag is, evenals vorig jaar verzorgd door Ronald Gorel. Hieronder volgt zijn verslag.
De zomer is nog niet voorbij maar de Tigercompetitie 2019 (TC) is weer gespeeld. Dit jaar was de 1e lustrumeditie van “de moeder van alle competities”. Voor de 5e keer werd een reeks van 12 wedstrijden gespeeld, door de heren van wit en door de dames van blauw. Dit gebeurde 6x op dinsdag en 6x op vrijdag. Diverse mensen hebben nu een gat in hun agenda op deze dagen.
Dit jaar hebben 32 mensen één of meer keren meegedaan aan de TC. Maar liefst 17 mensen hebben 5 keer of meer meegespeeld en komen dus voor in het eindklassement. De vijf beste brutoresultaten tellen namelijk mee hiervoor.
Dit jaar is de TC vlekkeloos verlopen. Geen onweer, geen regen van betekenis, geen ballen tegen hoofden, etc. Wel was er 1 wedstrijddag met extreme hitte. Maar ook hier ging iedereen goed mee om. Natte theedoek in de nek bij sommigen, petje op en rustig aan doen was het motto die dag.
Strokeplay spelen op Nunspeet van de witte/blauwe tees, is en blijft een uitdaging. Een paar voorbeelden: Noord 3 van de witte tee is een compleet andere hole vergeleken met de gele tee. De eerste slag moet nu minstens 190 meter rechtdoor zijn om überhaupt op de fairway te komen. Afsnijden van de hoek is onmogelijk. En een afwijking naar links betekent een kansloze ligging bij het net of tussen de bomen en struiken. Een afwijking naar rechts betekent een expeditie in jungleachtig gebied waarbij je 3 ballen vindt maar nooit die van jezelf.
Sla je af op Zuid 2 van de witte tee en je carry is niet minstens 190 meter, dan is je landingsgebied naast de 2e heuvel zeer smal. Lig je op de 2e heuvel dan kan je de green in regulation al vergeten en heb je een afwijking naar rechts dan ga je naar alle waarschijnlijkheid door met je provisionele bal.
Tot slot Zuid 5. Om bij de witte tee te geraken moet je eerst een trap omhoog. Als je mazzel hebt is de teebox gemaaid (dit jaar wel een aantal keren maar ook een aantal keren niet). Je uitzicht is prachtig over de hole, je waant je in het buitenland maar vervolgens sla je af op een par 4 waarbij je als je de hole verlaat, blij bent als je een 5 hebt gemaakt.
Is strokeplay spelen van de backtees met de TC dan leuk? Volmondig en in hoofdletters JA! Als je van een uitdaging houdt en je een betere golfer/golfster wilt worden is het een absolute aanrader. Je speelt de baan op een andere manier dan in een stablefordwedstrijd. Elke slag telt en een 6 is altijd nog beter dan een 7. Dus accepteer die slag verlies als je in het bos ligt en chip maar gewoon terug naar de fairway. Afstand maken uit het bos levert meestal meer slagen verlies op. Ook al is de maximale score bij de TC dubbel par + 1, niemand wil graag een 11 op een par 5 noteren op zijn kaart.
Ook dit jaar was de 19e hole weer een fijne plek om na alle strijd (voornamelijk tegen jezelf) bij te praten, te evalueren en sterke verhalen uit te wisselen. Dit jaar was de rosé weer de meest genuttigde drank. En er is menig puntzak frites doorheen gegaan. De bingomolen, om de flightindeling van de volgende wedstrijd te bepalen, kwam uiteraard ook elke keer op tafel. Zoals de indeling uit de bingomolen kwam, was deze nog wel eens anders vergeleken met de startlijst de week erop. De bingo was “een indicatie hoe de flightindeling er wellicht uit zou kunnen zien”. Laatste moment af- en aanmeldingen, werksituaties, etc. waren hiervan de oorzaak.
Naast de 2 bruto en 2 netto prijzen waren er ook weer doosjes ballen voor “specials”.
Dit jaar waren op veler verzoek diverse soorten specials. Te weten: elke keer een neary aangevuld met elke week of een longest drive, een longest in twee slagen of een leary (in 2 slagen zo dicht mogelijk bij de pin op een par 4 hole). Gerald Nijhuis was de man die van de 24 doosjes ballen (12 x 2 specials) er maar liefst 6 binnenhaalde. Een echte allrounder want 4x de longest en 2x de neary. Slechts 1x is een special niet gevallen (een leary op Zuid 1).
Diverse records zijn dit jaar gebroken:
- 17 mensen in het eindklassement
- De laagste overall score in de 5 jarige historie (Jan v/d Craats met 400 slagen)
- De laagste brutoscore in de 5 jarige historie (Björn Driessen met 75)
- Een baanrecord op Zuid-Noord (Jan v/d Craats met 79)
- De meeste birdies is de geschiedenis van de TC (totaal 69)
De laatste avond op 6 augustus werd afgesloten met een gezamenlijke maaltijd, gesponsord door de Nauta Group. Tijdens de laatste avond werden de dagprijzen en de overall prijzen uitgereikt.
Het podium van de TC 2019 was als volgt:
- Nummer 1 met een prachtige score van 400 was Jan v/d Craats. Zijn 5 beste rondjes waren 79, 79, 80, 81 en 81. Regelmatiger kan je het niet hebben. Die nieuwe set doet wonderen (Jan vergat alleen nog Hans Lemmens te bedanken in zijn speech). Vermeldenswaardig is nog dat Jan alle 12 wedstrijden heeft gespeeld, zijn gemiddelde score over deze 12 wedstrijden was 82,4!
- Zilver was voor Douglas Driessen met 408 slagen. Een knappe prestatie, omdat Douglas maar 6 wedstrijden heeft gespeeld.
- Het brons ging naar de voorzitter Jacco van Dam met 413 slagen. Ook knap omdat hij evenals Douglas maar 6 wedstrijden heeft gespeeld. Jacco kwam speciaal eerder terug van vakantie om te kijken of hij Douglas nog kon afhouden van het zilver, maar dat is niet gelukt.
Hieronder in willekeurige volgorde de overige overall prijzen:
- Laagste brutoscore dit jaar: 75 door Björn Driessen.
- Laagste score op de lus Noord: 39 door Jan v/d Craats, Douglas Driessen, Jacco van Dam en René Groot Bruinderink.
- Laagste score op de lus Oost: 37 door vader en zoon Driessen.
- Laagste score op de lus Zuid: 38 door Björn Driessen.
- Meeste birdies: 8 door René Groot Bruinderink (laatste avond 3 birdies!).
Hieronder nog wat zaken die niet zo makkelijk terug te vinden zijn in de statistieken.
- Er zijn totaal 160 golfrondes gespeeld
- 9 golfrondes (bijna 6%) hadden een handicapverbetering tot gevolg
- 34 golfrondes (ruim21%) waren in de buffer
- 117 golfrondes (73%) resulteerden in een handicapverhoging
- Hoogste stablefordscore: Jan ten Have met 42
- Grootste daling in handicap: 2,1 punt door René Groot Bruinderink (twee prachtige scores van 41 en 40 stablefordpunten).
Als allerlaatste dank aan mijn medeorganisatoren (Jan, Gerald en Wybe Jan). Dank aan Wim Evers voor het uitdraaien van de stickers op de scorekaarten. Dank aan de medewerkers van Het Rijk van Nunspeet (marshalls, de shop en de bediening). Mede door jullie was elke avond een feestje. Veel dank aan de Nauta Group voor het sponsoren van de ballen voor de specials en de slotmaaltijd. En uiteraard alle deelnemers aan de Tigercompetitie 2019. Zonder jullie is er tenslotte geen TC mogelijk.
Ronald Gorel
