Heeren vriendendag

Wedstrijdverslag

door: Wim Evers

Heeren vriendendag op de Nunspeetse

De jaarlijkse “Heeren vriendendag” van de Nunspeetse is alweer verleden tijd. Het is een dag om te “vieren”, laten we dat goed beseffen. Vier het leven is zo’n uitspraak die ieder van ons wel eens ergens is tegen gekomen. Bij mij roept dat iets feestelijks op en feesten doe je met je vrienden. Zelfs als daar een vriend ontbreekt. Carlie zou deze dag de regie hebben. In plaats van regie moesten wij hem eren met een moment van stilte. Carlie was een vriend van ons allemaal. Toon Hermans heeft het gevoel van wat een vriend is in één van zijn versjes uitgelegd:

Je hebt iemand nodig
Stil en oprecht
Die als het er op aankomt
Voor je bidt en voor je vecht
Pas als je iemand hebt
Die met je lacht en met je grient
Dan pas kun je zeggen
‘k heb een vriend

In de afscheidsdienst van Carlie hebben wij van zijn naaste familieleden mogen horen dat dit volledig op Carlie van toepassing was.
Ik ben ervan overtuigd dat Carlie ons vanuit de Hoge ons heeft toegejuicht: “Vier onze Vriendendag”.
En dat hebben we vol gedaan. Aanvankelijk leken donder en bliksem roet in het eten te gooien maar wonder boven wonder kwam er een ommekeer en hebben we kunnen golfen in voor golf optimale weersomstandigheden. Dat gold in ieder geval voor mij en mijn vriend Eibert Teunissen. Wij waren uiteindelijk winnaar en vandaar het verzoek van onze voorzitter om een stukje over deze dag te schrijven.

Zo’n 45 jaar geleden heb ik Eibert leren kennen bij de voetbalvereniging Sterk Door Combinatie Putten (SDCP). Ik moest als broekie uit de junioren A naar de senioren en toen kwam ik in SDCP-2. Daar was Eibert één van de ervaren spelers en die mochten mij opleiden voor het eerste team van deze roemruchte club op de Veluwe. Doordat ze dat al vrij snel gelukt is verdween Eibert een beetje uit mijn directe zicht. Maar zoals dat bij vrienden is, die heb je voor het leven. Dus kwam ik Eibert vorig jaar weer eens tegen en toen ging het niet over voetbal maar over golf. Gelijk afgesproken dat we een keer op Nunspeet samen zouden spelen. Die match blijkt nu dus perfect te zijn want gelijk winnaar worden in zo’n ervaren gezelschap is natuurlijk uniek. Zeker voor hem, omdat hij nog nooit aan een wedstrijd had deelgenomen.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het ook echt onze dag was. Dat heb je soms bij dit onverklaarbare spel. Zelf speelde ik gewoon een stuk beter dan gemiddeld en het woord “verdikkeme” is dan ook slechts enkele malen uit mijn mond gevallen. Daarbij kwam juist op de momenten dat ik het liet liggen Eibert in beeld. Neem nu onze derde hole, de ‘woestijnhole’ (Noord 6). Mijn afslag ging enigszins naar rechts maar ver genoeg en vier man op de tee zeiden ohwww die ligt daar wel ergens bij die boom die iedereen wel kent. Maar helaas, de bal is nooit gevonden. Eibert sloeg zijn tweede slag keurig vanuit het zand weer op de fairway en kon hij met een dubbel bogie gewoon de drie punten voor ons team binnen halen. Zo ging dat dus, tot grote afgunst van onze tegenstanders, een keer of vijf à zes precies goed en kwamen we tot de score van 45 punten.

Onze tegenstanders/flightgenoten waren Hans Angel en Richard Waterman. Zowaar geen slechte golfers. Veel prachtige slagen van hen gezien, maar ze vulden elkaar gewoon niet zo goed aan als wij dat deden. Dan helpen zelfs twee birdies van Hans niet om ons bij te houden. Overigens alle redenen waaraan het lag dat Hans niet geheel uit de verf kwam heb ik gehoord en die zal ik hier maar niet allemaal gaan vertellen want dan wordt het verhaal echt te lang. Bovendien zou dan ook nog blijken dat ik er helemaal niets van begreep waar hij het allemaal over had. Shaft zus en club Hogan zo. Niet aan mij besteed. Het enige wat ik echt begrijp van dit spel is dat er heel veel fout kan gaan en dan vooral in die bovenkamer. Als je begint te denken dat daar nog wel het een en ander goed zit helpt golf je daar wel van af. En wat klinkt er dan weer over de golfbaan: “verdikkeme, hoe kan dat nou”.

Op hole drie van Noord eindigde onze tocht van ruim vijf uur en we kwamen tot de conclusie dat we een prachtige, gezellige en amusante route hadden gelopen. Op de terugweg speculeerden we met z’n vieren erover dat we wel eens bij de eerste vijf zouden kunnen eindigen. Hans was zelfs overtuigd dat we eerste zouden worden. Daar bleek hij dus wel verstand van te hebben want er waren er niet zoveel die in de buurt van de 45 punten zaten.

Al met al kwamen we na alle rituelen weer te hebben afgewerkt voor de nazit weer bij elkaar en hebben we genoten van een drankje en een hapje. Na even lekker opgefrist te hebben dachten we aan de barbecue te kunnen beginnen maar onze voorzitter en Gerrit stonden al te popelen om eerst de prijsuitreiking te doen. Iedereen raakte daarna helemaal in paniek want Coen begon met de 40^ste prijs. Dit terwijl er in het zicht van ons allemaal al een grote hoeveelheid gebakken vlees voor ons klaar lag. Dat wordt dus, over een uurtje of wat, koud vlees naar binnen stampen dacht menigeen.

Toch kwam hij uiteindelijk nog vrij snel bij de nummers één, twee en drie uit en mochten wij als winnaars een prachtig barbequepakket in ontvangst nemen en kunnen we binnenkort nog een keer gaan winkelen in Nijkerk bij slagerij de Gier die deze prijs had gesponsord. Alle prijzen waren trouwens gesponsord en het mag gezegd dat dat ook een verdienste is van de Heerendagcommissie en ik kan je verzekeren dat dat niet vanzelf gaat.

Daarna hebben we genoten van een heerlijke barbeque. Tijdens deze barbeque bleek dat zelfs Gijs Lamers over een vriend bleek te beschikken. Een vriend die ook nog eens kon zingen en ons trakteerde op een gezellige medley smartlappen. Kortom: een dag die we hebben gevierd.