Clubkampioenschap strokeplay

Wedstrijdverslag

door: Thijs van der Schee

Clubkampioenschap strokeplay en de verbouwing

Afgelopen weekend was het zo ver. De clubkampioenschappen strokeplay voor dames en heren stond op de planning. De timing van dit enerverende kampioenschap was dit jaar wat ongelukkig. De opkomst bij de dames was hoog en succesvol. Maar bij de mannen zat het agenda technisch minder prettig in elkaar. De zekere Kampioen Bjorn Driessen mocht meedoen met de pro’s op The Dutch in een challenge tour wedstrijd en kon een unieke ervaring opdoen en ruiken aan het echte werk. Daarnaast deden vier kanonnen en favorieten (Douglas, Jan van de Craats, Wybe Jan en Jacco) mee aan een wedstrijd in Ierland, dat door Corona was verplaatst. Dat ze in Ierland geen rekening houden met de lokale clubkampioenschappen in Nunspeet is natuurlijk een schande. Maar dit bood wel kansen voor de rest.

Voor mij persoonlijk lagen er dus grote mogelijkheden door de afwezigheid van deze 5 toppers. Dit jaar ben ik goed in vorm tijdens wedstrijden en bij 5 maandbekers strokeplay ben ik niet slechter geworden dan 6^de. Alleen viel dit clubkampioenschap middenin mijn verhuisvakantie. Toch wilde ik hier graag aan meedoen, doordat ik nou eenmaal verslaafd ben aan het spelletje en er grote kans was om het podium te halen. Tot zover de enigszins naïeve voorbeschouwing vanuit mijn kant. Eigenlijk is het clubkampioenschap net zoals de verbouwing waar ik tot de vrijdag voor het kampioenschap in zat. Het lijstje spreekt voor zich:

Je hebt vooraf hoge verwachtingen, maar net zoals bij een verbouwing valt het spelen van strokeplay weer vies tegen en moet je harder werken dan je had gehoopt.
Alles is gepland en het gameplan is klaar, maar net zoals bij een verbouwing gaat er niets vanzelf. Je moet overal zelf achteraan en het gaat anders dan je had gedacht.
De golfbaan lag er prachtig bij, maar net zoals bij een verbouwing had de aannemer teveel klussen aangenomen (lees Koreanen) en liep alles door elkaar.
De 36 holes strokeplay op zaterdag lijkt een kwestie van rustig blijven, maar net zoals bij een verbouwing sta je net als de elektricien continu onder spanning.
Bij zuid-9 heb je echt het plan om de hole dit keer veilig te spelen, maar net zoals bij een verbouwing vind je toch ineens ongewenst water.
Golf lijkt zo simpel, maar net zoals bij een verbouwing hoef je maar een paar keer kortsluiting te hebben of een fikse tegenvaller en jij betaalt de rekening.

De conclusie is duidelijk. 54 holes strokeplay is net zoals een verbouwing: het kost je altijd meer dan je lief is en je had veel sneller klaar willen zijn (lees minder slagen).

Ondanks alle ellende konden we er na afloop weer een beetje om lachen. We zitten immers allemaal in hetzelfde schuitje en we kennen allemaal de struggles, de Nunspeetjes en de mentale kwetsbaarheid op de golfbaan. Maar wat blijft het een heerlijk spelletje. De kampioenen waren dit keer Alle en Anouck. Wat leuk dat Anouck het hele weekend beschikbaar was en eindelijk mee kon doen. Ze liet haar klasse zien en wist Maartje, Linda en alle andere dames achter zich te laten. De grote opkomst bij de dames belooft wat voor de aankomende jaren. Alle maakte zijn rol als overgebleven topfavoriet geheel waar. Al begon hij nog wat hokkerig en stoterig op zaterdagochtend, hij was mentaal en golfend de Alle(r)beste. Beide van harte gefeliciteerd.

Het volgende clubkampioenschap is de Foursome Strokeplay. De meest masochistische spelvorm in golf. Heerlijk. Ik kan niet wachten.